Ten eerst wil ik alle lezers alle goeds voor 2018 wensen! Hopelijk heeft iedereen de jaarwisseling veilig mee kunnen maken.
2017 was voor mij een dubbel jaar. Vele tranen zijn gepasseerd, mijn échte vrienden leren kennen en mijn ‘nepvrienden’ losgelaten, vele onderzoeken gehad met Stijn, eerste vakantie alleen met twee kinderen en een nieuwe liefde ontmoet.
In het belang van mij
De maand december is altijd nogal hectisch hier (waar niet eigenlijk?) met ook nog de verjaardag van Tessa tussen de feestdagen door. In het belang van de kinderen wilden we verjaardagen maar een keer vieren. In het belang van mijzelf gaan we dat nu niet meer doen. Het kost me veel te veel energie die ik liever ergens anders voor gebruik. Komen er ineens wildvreemde mensen je huis binnen die je totaal niet kent, die niet eens de moeite nemen zich netjes voor te stellen! Nee, die ellende ga ik mezelf de volgende keer besparen. Stijn; mijn kleine grote vent is altijd een beetje van slag op verjaardagen. Al die drukte kan hij maar moeilijk aan. Hij moet per se helpen met de cadeaus open maken en gelukkig vindt zijn zusje dat niet erg. Dan komt de laatste schooldag in zicht en zie je hem aftakelen. De vermoeidheid slaat ineens toe, gedrag is niet meer in de hand te houden, en vanuit het niets koorts.
Onrustige billen
De eerste vakantie week logeerde we met z’n drietjes bij mijn vriend. Gewoon aankijken hoe dat zou gaan. Dit gaf ook wat spanning bij Stijn. Eerst kerstdag na de kerk mocht ik de kinderen ophalen bij hun vader en daarna eten bij m’n nieuwe ‘schoonzus’. Ging best goed als je voor lief neemt dat Stijn elke 30 seconden of opstaat, of wegloopt, of op zijn stoel gaat staan…. Hij heeft onrustige billen zoals we dat maar genoemd hebben. Meestal als we dat zeggen moeten we er hard om lachen. Tweede kerstdag hebben de kinderen vooral tv gekeken met paracetamol. ‘s Avonds lekker met z’n vieren kaasfondue en pannenkoeken. Vakanties zijn altijd onrustig hier. 24/7 moet Stijn bezig gehouden worden of aan het werk worden gezet. Ga even kleuren, maak je tekening maar af. Elke 5/10 minuten weer even aansturen. We zijn naar de bioscoop geweest. Toen ik meldde dat we dat zouden gaan doen, kwam er elke 4 minuten de vraag:’gaan we al?’ Stijn kan moeilijk tegen verrassingen dus alles wordt hem gemeld en verteld. Met het gevolg dat hij steeds vraagt: hoe lang nog, gaan we al, is het nog ver, het duurt zo lang. Ook zijn we een keer uit eten gegaan. Het was dan wel een lunch maar ach je moet het ergens proberen met kinderen natuurlijk. Ik heb ze hiervoor nog nooit meegenomen naar een restaurant. En ik vertik het om ze aan tafel te zetten met een telefoon in hun handen. Zo leer je kinderen echt niet stilzitten! En het is gewoonweg asociaal. (Mijn mening) Gelukkig was het rustig in het (volgens Stijn) niet zo chique restaurant. 😅 En hebben beide kinderen zich keurig gedragen en af en toe een rondje gerend waar toch geen mensen zaten. Deze trotse mama zal uit eten gaan wat vaker proberen met de kinderen. Natuurlijk mochten Monkey Town en het zwembad ook niet ontbreken in onze vakantie.
Eerste onderzoek Stijn
Gisteren was de dag aangebroken van het eerste onderzoek voor Stijn. Zo hoefde hij op school niets te missen. Dus dat was fijn. Twee uur lang vragen beantwoorden, opdrachten maken en spelen onder toezicht. Kijken, observeren het hele pakketje. De uitslag heb ik nog niet, maar ik kreeg te horen dat hij heel goed zijn best heeft gedaan! Wel hoorde ik al dat hij inderdaad heel snel is afgeleid en steeds gewezen moet worden op waar hij mee bezig is. Er komt voor hem een spannende tijd aan maar we zijn er hard mee bezig. Nu sluit ik af. Er is tijdens dit schrijven al meer dan 50x gevraagd wanneer ik klaar bent want ‘ik wil zooooo graag een spelletje doen. Met jou mama…… ‘
