Plok!…….plok!……. Eén van onze appelbomen in de tuin is er blijkbaar klaar mee. Eén voor één laat ‘ie zijn appels vallen tot groot plezier van de kat, die het maar spannend vindt. Ik vind het minder grappig… Appels plukken stond nu niet echt op mijn lijstje voor vandaag. Maar ja, als de appels spontaan van de boom gaan vallen, betekent dit meestal dat de appels die nog aan de boom hangen ook rijp zijn. Althans, dat heeft 9 jaar appelteelt in ons stadstuintje van een paar vierkante meter ons geleerd.
Veel weet ik niet van de twee appelbomen in onze tuin. Naam, merk, kruizing van de appel….. Geen idee?! Wij gaan er puur praktisch mee om: Het ene boompje is klein en levert meestal ergens eind augustus heerlijk handappels. De andere boom is groot en die levert ergens eind september overheerlijke appeltaart- of appelmoesappels. Door schade en schande wijsgeworden, weten we inmiddels ongeveer waar en wanneer we moeten snoeien. Vlak na de pluk de vorm van het kleine boompje iets terugsnoeien en klaar is Kees. De grote boom dunnen we om de paar jaar iets uit, omdat de appels bij deze boom echt op de grote takken groeien.
Het resultaat: elk jaar zowel in augustus als in september errug veeel overheerlijke appels. En daar moet dan wat mee… Ik besluit voor vandaag eerst maar even wat andere dingen te gaan doen. Die appels komen later deze week wel en ik vertrek naar boven naar mijn werkkamer. De kinderen spelen buiten. Heb ik even tijd om die achterstallige administratie weg te werken.
“Mam! Mahaam!” Wordt er even later vanaf beneden gebrult. “Waar moeten we de appels laten? Er vielen er al een paar van de boom, dus we dachten, we plukken ze maar alvast…….” Ik kreun. Ik was net goed op dreef met de administratie en wilde dat eigenlijk nog even voor het eten afmaken, maar het vooruitzicht van een keuken en een aanrecht dat bezaaid ligt met appels als ik wil gaan koken, lonkt ook niet echt. Want dan zijn de kinderen ongetwijfeld in geen velden of wegen te bekennen..
Ik besluit het ijzer te smeden als het heet is, die rekeningen kunnen vanavond ook nog wel betaald worden. Eenmaal beneden ben ik met stomheid geslagen, zoveel appels had ik niet verwacht. “Hebben jullie de grote boom ook direct geplukt?”, vraag ik verschrikt. Maar dat is niet het geval. Ok, aan de slag dus maar:
De appels zonder plekjes leggen we voorzichtig in een kratje in de kelder. Daar houden ze het wel even uit en met mijn gezin van 4 kinderen, inclusief de nodige aanhang, slinkt de voorraad over het algemeen snel genoeg.
De appels met de plekjes worden voor een deel ter plekke verorberd (mooi! Dat zijn weer de vitaminen voor vandaag!!) en het andere deel leggen we even in een mooie kom om daar later wat mee te doen. De ervaring heeft ons geleerd, dat deze appels sneller gaan rotten, dus dat we die ook even apart moeten houden.
“Mag ik daar vanavond een toetje mee maken?”, vraagt Daan mijn oudste zoon van 9. Klinkt als een goed en gezond plan, dus dat aanbod neem ik graag aan. Bovendien is Daan -van mijn vier minikokkies- ook nog diegene die de keuken in meest originele staat achterlaat na het koken. Dus ik gok erop dat ik mijn administratie daadwerkelijk vanavond kan afronden na van zijn kookkunsten genoten te hebben.
Enthousiast gaat hij in mijn verzameling kookboeken grasduinen en komt al snel met een heerlijk simpel recept uit mijn ‘Het Heden Ik kookboek’ van Anne Marie Reuzenaar. Bij haar heet het ‘Gevulde appel’, wij hebben het thuis ‘Paarse appels of paars gekleurde appels’ gedoopt, omdat de appels meestal nogal verkleurd uit de oven komen.
Bij gebrek aan verse bosbessen of bosbessenjam besluit hij de zelfgemaakte kersenjam van oma te gebruiken. Dan zullen de appels deze keer wat roder uitvallen, maar de smaak zal er zeker niet minder door worden. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond gaat hij aan de slag. En ik maak ondertussen het hoofdgerecht klaar. Het is de eerste keer dat Daan dit toetje maakt en hij leest het recept zorgvuldig door. Ik glimlach: dat komt vast goed!
Na een half uurtje laat hij mij trots een ovenschaal met 12 aluminiumpakketjes zien. “Voor iedereen twee appels toe, mam!”, zegt hij erbij. Het lijkt mij wat veel, maar goed, koud zijn ze ook vast lekker. Alles gaat de oven in en wij eten ondertussen lekker buiten in de tuin. Geen ‘geplok’ van appels meer, heerlijk rustig.
Als de borden leeg zijn, vragen de kinderen -meestal nog met volle mond!- of ze nog buiten mogen spelen. De vriendjes zijn al aan de deur geweest, dus de drang om te gaan is groot. Verbaasd vraag ik Daan of hij zijn lekkere toetje vergeten is. “Nee, hoor!”, antwoordt hij, “maar buitenspelen vind ik leuker en anders is daar geen tijd meer voor.” En weg is hij…
Ach, is er een gezonder toetje na het eten, dan buitenspelen? En geloof me, wij weten inmiddels zeker dat de ‘Paars gekleurde appels’ van Reuzenaar koud ook heerlijk zijn als tussendoortje als je net uit school komt!