Borstvoeding: een vreugd voor moeder en kind?!

Ik heb mijn ervaringen betreffende de borstvoeding tot nu toe op een rijtje gezet en uitgewerkt. Wellicht herkennen jullie je hierin en hebben jullie nog tips of iets aan mijn tips 🙂

The Adventure begins…

Mijn borstvoedingsavontuur begint eigenlijk al bij de geboorte van Aimée. Ik wilde graag borstvoeding geven en ging hier dan ook voor.Het deed  echter ongelofelijke pijn en had ik na 5 dagen al tepelkloven. Ik heb het toen nog met tepelhoedjes geprobeerd, maar dat was ook geen succes. Overstappen op kolven dan maar… Totdat Lennart ging werken en ik het niet meer zag zitten. Ik had geen tijd meer over: kolven, voeden, misschien een uurtje voor mezelf met wat geluk en toen begon het weer opnieuw. Ik heb toen langzaam afgebouwd en met een week of 8 heeft Aimée een laatste flesje gehad met moedermelk.

Toch wilde ik het bij Noah en Deannah weer proberen. Helaas zat er niet veel pit meer in me en toen het pijn deed, heb ik dit niet doorgezet.

The Adventure begins… Again

En toen kwam nummer 4. Ik had mijn zinnen al gezet op de borstvoeding. Maar toen ik hoorde dat ik een keizersnede zou krijgen, was mijn motivatie nog groter. Na een heftige zwangerschap en keizersnede, wilde ik toch nog iets doen wat natuurlijk en ‘normaal’ is en ik bad dat het deze keer zou lukken.

​Voorbereidend gesprek

Om goed voorbereid de borstvoeding in te gaan, ben ik voordat ik bevallen ben al op gesprek geweest bij een lactatiekundige. Ik heb haar uitgelegd hoe het was gelopen bij Aimée en verteld dat ik op een zo’n goed mogelijke manier erin wil stappen. Zij heeft me fijne tips mee gegeven over de manier van aanleggen. Ook heeft ze me een omgekeerd spuitje mee gegeven. Dit heb ik iedere dag 3 keer een paar keer op mijn tepel gezet en mijn tepel hier vacuüm in getrokken om hem naar buiten te krijgen (ik had afgevlakte tepels). Dit heeft echt goed effect gehad. Als tip in verband met de keizersnede heeft ze me nog probiotioca aangeraden voor zowel mezelf als na de keizersnede ook de baby. Zo werd de kans op infecties en spruw volgens haar ook kleiner. En ik moet zeggen: nog geen spruw gehad en ik ben nu 12 weken verder.

We hebben het nog over de pijn gehad en ze waarschuwde me dat het echt wel even een paar minuten pijn kan doen en dat dat altijd kan blijven. Het wordt minder, maar het kan blijven. Dit heeft te maken met het toeschieten van de melk en natuurlijk de gevoeligheid van de tepels.

​Na de keizersnede – Rugby houding

Goed voorbereid gingen we de keizersnede in en Danae werd ook meteen aangelegd.

Ik was bang voor de wond en pijn die borstvoeding daarbij zou geven; je hoort wel vaker dat de combinatie keizersnede en borstvoeding geen goede combinatie is. Ze hebben Danae echter vanaf het begin in de rugby-houding aangelegd en ik heb geen last gehad van de wond. Wel deed het aanhappen pijn en nog meer pijn had ik van de naweeën. Dat is echt geen pretje! Daar waren de pijnstillers ook niet tegen bestand…

Danae sliep de eerste nacht nog en wij ook. Hardhandig werden we echter gewekt 😉 : Danae was onder de 3 kilo en moest dus echt iedere 3 uur een voeding hebben. Oh ja, zo ging dat in het begin…. Voordeel is dat je de eerste nachten adrenaline voor tien hebt als je moet voeden en ik lag natuurlijk ook nog de hele dag in bed, dus het was te doen. Lennart sliep ondertussen maar lekker verder 😉

De borstvoeding liep prima. Het aanhappen was pijnlijk en ik moest doorzetten, maar we kwamen er samen redelijk doorheen. Overdag wat makkelijker dan in de nacht. Dan is alles toch wat moeilijker.

De eerste regeldag

Toen kwam de 10^e dag aan de beurt. Een regeldag waarschijnlijk. Wat heb ik een pijn gehad! Ik zag het echt niet meer zitten. Danae hapte en liet los en hapte en liet los en iedere keer deed het tenenkrommend pijn. Op een gegeven moment pakte ze helemaal niet meer goed en is Lennart een kolf gaan huren. Voordat Lennart thuis was, wilde Danae al weer eten. We hebben haar nog eens geprobeerd aan te leggen en ze pakte! Wat een opluchting! Mijn borsten waren heel vol en als ze dan ook nog eens niet goed pakt (waarschijnlijk achteraf gezien daardoor) dan weet je niet meer hoe je het hebt.

Wat er die dag wel gebeurd is, is dat het een flinke aanslag is geweest op mijn (toch al zo gevoelige) tepel met name de rechterkant (dit was ook de volste kant). De dagen erna werd het alleen maar erger en ik heb de hulp weer ingeroepen van dezelfde lactatiekundige. De pijn bij het aanhappen werd niet alleen steeds erger, maar nadat deze even wegzakte, kwam de pijn erna weer terug. Nadat ik overal las dat het geen pijn zou moeten doen behalve bij het aanhappen, vertrouwde ik het toch niet meer.

Hulp van de lactatiekundige

De lactatiekundige is langs gekomen en we hebben gekeken naar de manier waarop Danae aan de borst dronk, de manier waarop ze haar mondje hield, het aanhappen. Ik was bang dat ze, net als de anderen, een te kort tongriempje had en dat het daarom niet lekker liep. Dit is gecontroleerd en ze heeft een ‘niet normaal’ tongriempje en een lipbandje. De lactatiekundige geeft echter aan dat ze hier niks mee doen.

Het aanhappen van Danae was inderdaad niet echt goed. En de lactatiekundige heeft me laten zien waar ik op moet letten. Haar bovenlipjes zijn door een lipbandje niet automatisch naar buiten gekruld, dus dat moet ik ‘bijwerken’. Daarbij was het van belang dat ze haar mondje goed open hield bij het drinken en dit gebeurde ook niet. Ze had alleen de tepel vast, waardoor deze afgekneld werd. Als tip heb ik dus mee gekregen om tijdens het voeden haar kinnetje verder open te ‘duwen’ met de wijsvinger van de hand waarmee je niet ondersteunt. Dit was best even lastig, aangezien ze dan ook vaker losliet en ze dus weer opnieuw moest aanhappen, wat ook weer pijn deed. Na de voeding moet de tepel er goed rond uitzien van voren, zo kon ik controleren of het ook echt goed was gegaan. Ik ben aan de slag gegaan met de tips.

Daarbij heb ik wel zelf tussendoor eens geprobeerd met het ‘spuitje’ wat druk eraf te halen en haar daarna te laten aanhappen. Dit hielp ook al wel iets, dus het ‘probleem’ zat hem met name in de druk van de borsten in combinatie met het slechte aanhappen.

Ook filmpjes op YouTube kunnen echt een toegevoegde waarde zijn in combinatie met de informatie op www.borstvoeding.com.

Weer opnieuw pijn 

Alles leek even iets beter te gaan, maar dit was van korte duur. Net toen ik dacht: Ja, we komen er, werd de pijn bij het aanhappen weer erger en de tepels bleven gevoelig. Niet alleen tijdens het voeden, maar ook daar buiten om. Daarbij leken mijn tepels ook nog steeds wat afgevlakt, hoe hard ik mijn best ook deed om haar goed aan te leggen en te corrigeren. Dit was toen Danae 4 weken was. Ik heb toen gevraagd of het handig was om nog een keer langs te komen, of om te wachten tot Danae 6 weken zou zijn. Na 6 weken zou het eigenlijk goed moeten gaan volgens alle informatie die ik overal gevonden had. De lactatiekundige gaf aan dat we beter nog even konden wachten, in ieder geval tot na het weekend en dat ik echt goed moest opletten met aanleggen en de vinger moest blijven volhouden.

Vier dagen later zat ik er echt doorheen. Ik kreeg het niet meer geregeld en voelde me een emotioneel wrak. Ik heb ’s nachts liggen huilen. Ik wist niet wat ik moest doen. De pijn bij het aanhappen ging niet weg en Danae was erg onrustig aan de borst. Ik bakerde haar losjes in (ook een tip van lactatiekundige) en dan ging het wel iets beter, maar dan stopte ze eerder met drinken (lekker warm natuurlijk) om dan vervolgens de tijd tussen de voedingen niet vol te houden. Ik werd kwaad en geïrriteerd naar Danae toe en dat was het laatste wat ik wilde. Op deze manier was het niet vol te houden, maar ik wilde het deze keer zó graag volhouden. Hoe ging dit goed komen? Ik heb weer contact opgenomen met de lactatiekundige en de volgende dag is ze langs gekomen. (Ik moet wel erbij vertellen, dat ik ook oververmoeid was in de die dagen. Dat zag ik later in en dat zal ook hebben meegespeeld…)

​Layd-back voeden

De lactatiekundige heeft bestudeerd hoe mijn tepel eruit zag na het voeden en ze was hier heel tevreden over (ik was hier onzeker over). Het harde werken had zich toch nog geloond. Aangezien Danae ook veel voeding teruggaf, hebben we gekeken hoe ik liggend zou kunnen voeden met haar op mijn buik (layd-back voeden). Dit was nog best lastig en kost wat oefening. Daarbij is het zwaar voor de hand waarmee je je kindje moet ondersteunen. De toeschietreflex is echter wel minder heftig en dus kan het zich wel lonen. Bij het weggaan gaf de lactatiekundige nog aan dat ze niet meer langs wilde komen, niet vanwege mij, maar dat ze hoopte dat het niet meer nodig zou zijn. Zij had er het vertrouwen in en de pijn was bij mij weer iets afgenomen.

​Voeden in openbaar

Op dit moment is Danae een dikke 12 weken en tot vorige week kon ik met trots vertellen, dat ik haar niet meer heb hoeven te spreken! Toen Danae een week of 5/6 was, nam de pijn af en het aanleggen lukte steeds beter. Ik hoef haar bijna niet meer te corrigeren en ook heeft ze niet echt hulp meer nodig van mij bij het aanhappen aan de borst (deze kneep ik eerst nog samen zodat ze ook de tepelhof goed pakte).
Doordat de pijn weg was heb ik ook in het openbaar beter kunnen voeden dan in het begin. Ik heb dit in het begin eens gedaan, maar toen liep het allemaal nog niet zo lekker. Dit was niet makkelijk en kostte flink wat van me. Nu gaat dit zonder problemen. Ik let op mijn kleding (truitje onder trui) en/of ik gebruik een doek.

​Kolven

Ook heb ik voor de eerste keer eens gekolfd. Vanaf 4-6 weken kun je gaan proberen om de fles aan te bieden, zodat je kindje hier ook al een beetje aan went. Bij vrienden van ons was het erg lastig om de dochter aan de fles te krijgen, dus dit wilde ik dan ook wel zo snel mogelijk proberen.

Ik heb een dubbele borstkolf en ik heb het dus ook dubbel geprobeerd. Er staat geschreven dat dit beter zou zijn voor de toeschietreflexen van je borst. Mijn ervaring is dit dat niet zo is . Ik heb het daarna nog een keer geprobeerd met twee borsten tegelijk, maar een van de twee geeft dan bijna geen melk, terwijl dit wel gebeurt als ik ze achter elkaar kolf. Dus ik kolf ze toch maar een voor een. Wel blijft de ene borst minder produceren dan de andere, maar dit schijnt normaal te zijn. Ook is mijn ervaring dat mijn borsten niet gemaakt lijken te zijn om een hele voeding te kolven, om ‘leeg’ te kolven. Op het moment dat ik dat doe, vullen ze zich maar heel langzaam en heb ik het gevoel dat de voedingen erna minder goed lopen. Ik sprak de verloskundige hierover toen ik op nacontrole was en zij had dit al eens eerder gehoord. Dus ik kolf de borsten niet meer helemaal ‘leeg’ en stop zorg eerder. Daarbij kolf ik maar af en toe nu en niet dagen achter elkaar. Mijn ervaring is dat de borst geven aan je kindje toch het beste werkt.

12 weken oud

Met een week of 8 begon ze langere nachten door te slapen en vorige week leek ze opeens meer tijd tussen de voedingen te gaan pakken. Waar ze zich normaal om de 2,5- 3 uur meldde, had ze nu haar duim ontdekt en liet ze er een uur of 4 tussen. Dat was fijn! Ik heb even contact opgenomen met het consultatiebureau en de lactatiekundige en beide zeiden dat dit geen kwaad kon, als ik haar maar wel na 4 uur zou leggen.

De volgende dag ging Lennart voor de flauwekul met haar op de weegschaal staan en leek het erop dat ze op 3 weken niks was bij gekomen! Toen schrok ik toch wel en we hebben meteen weer contact opgenomen met het consultatiebureau, waar we dezelfde middag nog mochten komen wegen. Ze was 200 gram aangekomen op 3 weken. Dit is te weinig. Bij het consultatiebureau maakte ze zich nog niet direct zorgen, maar we zouden haar toch weer iedere 3 – 3,5 uur de borst aanbieden en kijken hoe tevreden ze oogde na de voeding. Dan zouden we haar eventueel wat afgekolfde melk met de fles kunnen navoeden als ze niet tevreden leek.

​Productie stimuleren

Ik heb daarna weer contact gehad met de lactatiekundige en haar gevraagd hoe ik kan voorkomen dat ze de fles moet krijgen, zonder dat ik de hele dag stil op de bank moet blijven zitten. Ik eet en drink voldoende, dus daar kon het niet aan liggen. Zij raadde me aan om fenegriek capsules te gaan slikken. Drie keer per dag, 1 capsule. Deze ben ik de dag erna meteen gaan halen.

Ook heb ik nog meer informatie op internet gevonden en ben daarmee aan de slag gegaan. Ik heb borstvoedingsthee gehaald; heb haar in plaats van 1 keer iedere borst, 2 keer iedere borst aangeboden; ik heb geclusterd, borstcompressie toegepast; alles wat maar kon helpen. Met name de eerste dagen dan. De thee en de capsules gebruik ik nog steeds en af en toe voer ik nog de borstcompressie uit. Ik leek al wat verschil te merken na 24 uur en na 48 uur nog meer.

We zien nu pas hoe weinig ze plaste en poepte per week voordat we erachter kwamen dat ze niet aankwam. Dit is zo geleidelijk gegaan dat we het niet doorhadden. Nu hebben we weer mooie dikke luiers en een baby die zich onder poept (dat had ik niet gemist ;-))We zijn terug geweest naar het consultatiebureau en ze was in een week 155 gram aangekomen. En ik denk zelf op nog minder dagen, aangezien de productie eerst nog omhoog moest. Ik ben trots en blij dat alles weer op de rit is.

​Concluderend 😉

Ben ik nu altijd blij als ik weer mag voeden? Nee… Onze dame wil overdag nog steeds om de 3 uur een voeding, waardoor ik zelf flink wat tijd kwijt ben met voeden. Dit vind ik lastig, want ik wil ook nog wel andere dingen doen behalve voeden, eten, drinken en slapen… Borstvoeding is niet iets wat je er even bij doet. Borstvoeden is een commitment dat je aangaat met je kind. Je zet jezelf vaak aan de kant, maar wat je ervoor terugkrijgt is ook heel mooi! Ze krijgt de juiste voeding binnen, je hebt altijd je voeding bij de hand en je krijgt een band met je kind. Je kind heeft je echt nodig. En dit voelt voor mij heel bijzonder. Soms zou ik willen dat Lennart ook een borst kon geven aan haar, soms heb ik behoefte aan wat meer tijd voor mezelf, maar veel vaker bedenk ik me wat een bijzonder geschenk het is wat ik heb gekregen. Het geschenk van onze Danae en het geschenk van borstvoeding die na flink doorbijten is gaan lopen zoals het hoort. Ik ben hier heel dankbaar voor!

Nog drie weken en dan weer werken. Ik ben heel bang voor de gevolgen daarvan op mijn voeding, maar we zullen zien hoe dat gaat lopen…