Geniet van je zwangerschap, is een standaard zin die mensen uitspreken als je zwanger wordt. Helaas is dat mij in alle gevallen niet gelukt. Ik heb teveel last van mijn hormonen en word hier goed door beïnvloed. Bij nummer 4 kwam er echter nog een extra spanning bij…
20 weken echo
20 weken lang hebben we in spanning gezeten. Zou alles goed zijn met ons kindje? En ook niet onbelangrijk, krijgen we een jongetje of een meisje erbij in ons gezin? Een jongetje zou wel heel leuk zijn voor ons zoontje, maar nog een meisje is natuurlijk ook wel heel leuk.
Toen was het zover. De 20 weken echo werd uitgevoerd. Alles werd in een sneltreinvaart bekeken zonder al te veel woorden vuil te maken (we hadden niet de meest vriendelijke en leuke echoscopiste) en er werd ons verteld dat de placenta over het geboortekanaal heen lag. Met 30 weken moesten we terugkomen en dan was de kans groot dat deze omhoog zou zijn getrokken door de groei van de baarmoeder, anders zou ik een keizersnede moeten krijgen. Gelukkig was wel alles goed met de kleine meid die ik in mijn buik droeg.
Gedachtentrein
Hmm, een keizersnede, dat was eigenlijk niet waar ik voor getekend had. Drie kinderen relatief gemakkelijk op de wereld gezet en dan zou ik uiteindelijk bij de vierde een keizersnede krijgen. Maar goed, we hadden deze ooit op tv gezien en toen leek het allemaal wel mee te vallen. Mocht het een keizersnede worden, dan zou het ook wel meevallen…
Ik ben echter iemand die graag weet hoe alles zit en wat ik kan verwachten. Ik ben dus gaan uitzoeken wat een Placenta Previa is en ben gaan lezen hoe een keizersnede in zijn werk gaat en wat hier allemaal bij komt kijken. Dat laatste was nogal confronterend en ik hoopte steeds meer dat ik geen keizersnede nodig zou hebben.
Pret (3D) echo?
Met 27 weken (en 28 en 29) hadden we 3D echo gepland staan. Onze dame was alle keren lekker eigenwijs en heeft haar gezicht niet laten zien. Waar we echter wel op gewezen werden door deze echoscopiste, was dat er grote bloedvaten leken te liggen voor het geboortekanaal. Zij had echter niet de juiste apparatuur om hier meer over te zeggen en ze raadde ons aan om hier in het ziekenhuis wel goed naar te laten kijken bij de 30 weken echo.
Voor de 30 weken echo was ik natuurlijk alweer vriendjes met google en had het nodige gelezen. Ik had informatie gevonden over een Vasa Previa, voorliggende bloedvaten. Ik had de informatie nog niet helemaal in mijn hoofd geprent omdat het nog niet zeker was, maar ik had wel een idee wat het inhield.
30 weken echo, overstap naar ziekenhuis
Met de 30 weken echo hebben we de echoscopiste gewezen op deze vaten en de echoscopiste zag niet alleen de placenta nog steeds voorliggen, maar ze zag inderdaad ook de grote vaten. Vanaf dat moment kwamen we onder controle van het ziekenhuis in plaats van onze vertrouwde verloskundigen.
De dag erna mochten we meteen op afspraak bij de assistent gynaecoloog, die ons vertelde dat de kans toch echt wel steeds groter was dat het een keizersnede zou worden. De placenta lag 2 cm over de opening en zou niet zo snel nog omhoogtrekken. De bloedvaten heeft ze nog even bekeken, maar ze kreeg niet duidelijk of deze bloedvaten in de placenta lagen of los (ze had maar een klein schermpje in de controlekamer). Er werd een nieuwe echo gepland met 32 weken om te kijken of de placenta nog geschoven was en hoe het zat met de bloedvaten.
Rollercoaster
Met 32 weken hadden we gelukkig een hele leuke en lieve
echoscopiste (met de 30 weken trouwens ook), die alles nog eens gecontroleerd
heeft. Daarna hadden we een afspraak bij een gespecialiseerde gynaecoloog om de
echo met ons na te bespreken. De echoscopiste gaf echter al aan dat er
inderdaad grote bloedvaten lagen. En dit bevestigde de gynaecoloog. Zij gaf ook
aan dat als deze bloedvaten zouden springen, de baby binnen 5 minuten zou
overlijden. Keizersnede voorstel: 38 weken?!
Dat laatste ging er bij ons niet in. Onze derde had zichzelf
met 37 weken en 4 dagen aangediend en we wilden niet dat de bevalling
natuurlijk op gang zou komen; niet met de wetenschap wat er net verteld was en
niet met de wetenschap dat mijn bevallingen altijd in een sneltreinvaart zijn
gegaan. Nou goed, dan zou het in de 36e week gepland kunnen worden.
Op de vraag waar ik rekening mee
moest houden qua inspanning kregen we als antwoord dat ik alles gewoon mocht
doen, met mate, maar dat er op zich geen beperkingen waren, behalve
geslachtsgemeenschap en een warm bad.
Op de vraag of het indalen van de
baby afknelling van de bloedvaten zou kunnen veroorzaken werd geantwoord dat
dat niet het geval zou zijn.
Twee weken later (?!) was de volgende afspraak en zou ook de
datum voor de keizersnede worden vastgelegd.
Zoals je kunt zien aan de ‘?!’ waren er nogal wat dingen die we niet konden rijmen. Ik had natuurlijk al de informatie doorgelezen betreffende de Vasa Previa en wat de gynaecoloog vertelde kwam hiermee overeen. De dag erna ben ik verder gedoken in de informatie over de Vasa Previa. Alle informatie hierover kun je terugvinden op www.vasaprevia.nl. Dit is een patiëntenvereniging die zich hard maakt voor meer onderzoek en meer kennis over een Vasa Previa. Het komt niet vaak voor, maar het is dus wel een kritische situatie.
De richtlijnen op de website van de vasa previa foundation
waren echter heel anders:
Wanneer
van tevoren de diagnose wordt gesteld, zou het behandelingsplan o.a. het
volgende moeten bevatten:
–
bedrust,
–
geen
sexuele gemeenschap,
–
geen
vaginale onderzoeken,
–
niet zwaar
tillen of zware inspanning gedurende de ontlasting
–
opname in
het ziekenhuis, (3e trimester)
–
foetale
monitoring,
–
geregelde
echo´s om de voortgang van vasa previa te volgen,
–
vaststellen
van de herkomst van bloed (van de moeder of van de baby),De andere situatie waarbij er
problemen voor de baby ontstaan is wanneer het voorste deel van de baby zo laag
in de baarmoederhals ingedaald is dat de bloedvaten samengedrukt worden zodat
de bloedtoevoer stopt. Of dit een probleem is hangt af van de hoeveelheid bloed
die er door dat specifieke bloedvat stroomt, waarmee de baby zijn
zuurstoftoevoer krijgt. Het weten dat het bloedvat zich in een kwetsbare
situatie bevindt bij beide types bevordert de kans op een goede uitkomst.
–
steroïde
behandeling om de longen sneller te laten ontwikkelen, en het belangrijkste:
–
geplande keizersnede
vroeg genoeg om een spoedgeval te voorkomen, laat genoeg om complicaties door
vroeggeboorte te voorkomen. (rond de 36 weken)
Bron: www.vasaprevia.nl
Ook de NVOG had andere richtlijnen:
Indien de diagnose ante partum wordt
vastgesteld dient een electieve sectio te worden verricht. In de literatuur
wordt n.a.v. kleine series geadviseerd de sectio te verrichten tussen 35-37
weken, na toediening van corticosteroïden [26,61]. De kans dat de vliezen
breken tussen 26 en 34 weken is 1% en
tussen 34 en 37 weken 1,5 % (NVOG-richtlijn Breken van de vliezen voor het
begin van de baring). Derhalve kan opname overwogen worden.
Indien er tijdens de partus een verdenking op
vasa previa is, dient een spoedsectio caesarea te worden verricht als de
neonatale levenskansen voldoende geacht worden.
Bron: https://nvog-documenten.nl/index.php?pagina=/richtlijn/item/pagina.php&id=26668&richtlijn_id=797
Second Opinion
Als je dit zo leest, kun je je denk ik voorstellen dat we niet echt gerust waren op het gekozen beleid. We besloten voor een second opinion naar een academisch ziekenhuis te gaan. Dit ook na overleg met de patiëntenvereniging. Zij heeft ons heel goed bijgestaan en gaf ook aan dat het beleid dat er nu gemaakt was, niet voldoende was. In een academisch ziekenhuis zou er bovendien waarschijnlijk een 24 uurs bezetting zou zijn, zodat een spoedkeizersnede meteen uitgevoerd kan worden en een arts niet vanuit thuis zou hoeven te komen. Daarbij hebben we nog wat andere vragen meegekregen die we zouden stellen. Deze vind je terug op de facebooksite van Vasa Previa Nederland.
Twee dagen later hadden we een afspraak in het academisch ziekenhuis. De assistent gynaecoloog die we daar spraken had zich ingelezen en ook zelf al ervaring gehad met een Vasa Previa. Dit gaf ons het gevoel dat hij snapte waar het om ging en dat we serieus genomen werden. Hij heeft toen ook nog op een klein schermpje gekeken of hij de Vasa Previa kon vaststellen en hij dacht van wel. Zijn leidinggevende dacht echter dat het alleen ging om een Placenta Previa en ze besloten het zekere voor het onzekere te nemen en op de neonatologie een uitgebreide echo te plannen. Deze werd de volgende dag ingepland.
Na een hele uitgebreide echo is er geconcludeerd dat er sprake was van een voorliggende placenta. Het betrof een Placenta Previa totalis die er nog steeds zo’n 2 cm overheen lag. Er was echter geen sprake van onbeschermde bloedvaten en de keizersnede zou waarschijnlijk rond de 36 weken worden gepland. Wel zou het een gecompliceerde keizersnede worden, aangezien de placenta zich ook nog eens aan de voorkant van de buik genesteld had. Deze combinatie (Placenta Previa en placenta aan buikwand) levert een verhoogd risico op ruim bloedverlies. Hoe het daadwerkelijk is verlopen kun je lezen in de volgende blog.
Al met al dus een rollercoaster van een zwangerschap die je niet in de koude kleren gaat zitten. Gelukkig heb ik wel ervaren dat we een soort van rust hebben gekregen en dat God bij ons is geweest. Toen de diagnose veranderde naar Placenta Previa, ben ik de Vasa Previa al gaan verwerken. Er is voor ons gebeden en we hebben zelf gebeden en dit heeft ons mede hier doorheen gesleept. Maar ik was emotioneel echt op en het heeft er flink in gehakt.
Wat ik in deze blog vooral duidelijk wil maken, is dat het belangrijk is om zelf alert te zijn! Vertrouw je het niet of voel je je onzeker, vertrouw dan op je gevoel als ouder(s) en vraag om duidelijkheid. Win informatie in en vraag om een second opinion. Het is jouw baby en jij moet zo rustig mogelijk de zwangerschap kunnen uitzitten. Zeker als er sprake is van een Vasa Previa, lees je dan goed in en neem contact op met de patiëntenvereniging. Het krijgen van een diagnose komt veel te weinig voor en dan kom je dus (met een beetje geluk) op het laatste moment aan in het ziekenhuis en is het hopen dat je op tijd bent. Als het vooraf bekend is, is de overlevingskans een stuk hoger!
Wij hebben uiteindelijk besloten, aangezien het een minder gevaarlijke situatie was dan we dachten, om in het streekziekenhuis te blijven. Dit had voor ons toch meer voordelen en het was een situatie die vaker voorkwam en daar hadden zij net zo goed de ervaringen mee.
