Onlangs is onze oudste 7 jaar geworden. Dat doet mij weer denken aan de tijd dat ik net bevallen was. Hoe vaak heb ik het gehoord tijdens de zwangerschap van mijn eerste: “oh en dan dadelijk die heerlijke roze wolk waar je op beland”, of in de tijd na de bevalling: “geniet je ook zo van je kraamtijd?” Uhm, nou NEE!
MIJN ROZE WOLK BESTOND NIET
Mijn wolk was eerder donkergrijs. Zwart zou ik nu ook niet willen zeggen, maar het was verre van roze! En die kraamtijd; vreselijk! Een onbekende die de hele dag door je huis loopt, je vertelt wanneer en wat je moet eten en drinken, wanneer je moet gaan rusten, je komt temperaturen, vertelt wanneer je je baby moet voeden en je (goedbedoeld) vertelt dat het toch niet zo heel verstandig is al je teveel je bed uit komt. Ok, ik had dan wel een keizersnede gehad, maar ik vond het vreselijk om de hele dag in mijn bed te liggen. En stond je net heerlijk te douchen en had je eindelijk even tijd voor jezelf, klopte de kraamhulp op de deur van de badkamer om te vragen of alles goed ging! AAAAAAAH! LAAT MIJ MET RUST! Het was alsof ik op bezoek was bij mijzelf.
KRAAMHULP
Toen de kraamhulp dan ook na een week wegging, moest ik mij inhouden om niet al te enthousiast te reageren. Verhalen van moeders die moeten huilen als de kraamhulp weer weg is, daar begreep ik dus helemaal niets van! En begrijp mij niet verkeerd hoor; ik snap heel goed dat je een kraamhulp nodig hebt de eerste dagen om bijvoorbeeld te leren hoe je borstvoeding moet geven, je je kindje in het wiegje moet leggen, in bad doet en ook ik had de nodige verzorging nodig na een keizersnede, maar ik vond het gewoon zo’n inbreuk op mijn privacy.
BORSTVOEDING
Ik wilde heel graag borstvoeding gaan geven, dus begon ik daar vol goede moed aan. En eerlijk gezegd dacht ik; “dat doe ik wel even”, maar dat viel zwaar tegen. En dat ging al meteen mis toen ik nog in het ziekenhuis lag de eerste paar dagen na de bevalling. Daar heb ik denk ik al 24 verschillende adviezen gehad van steeds wisselende verpleegsters en de kraamhulp gaf uiteindelijk advies nr. 25!
Van de één moest ik het zus doen en van de ander weer zo. En ik was destijds zo ontzettend onzeker dat ik telkens ieder advies weer opvolgde. Die onzekerheid sloeg natuurlijk ook over op mijn pasgeborene, dus het voeden lukte totaal niet. Ik had er geen geduld voor, dacht dat ik het niet kon en op een gegeven moment begon ik al te huilen als het weer tijd was voor een voeding. Doordat dit zo moeizaam ging, dronk Mijntje niet voldoende en niet op de juiste manier, met als gevolg een gestreste moeder inclusief tepelkloven (sorry, voor dit vreselijke woord!), een borstontsteking én een huilend kind.
MAN WEER AAN HET WERK
Maar ik had in ieder geval nog een partner die mij kon helpen, of het kon overnemen als ik het even niet meer zag zitten. Je kan je wellicht dan ook wel voorstellen hoe ik erbij zat, toen hij na 2 weken weer aan het werk moest. Totale paniek van mijn kant! Als een klein kind zat ik te huilen, toen hij de deur uitging, bang dat ik het niet alleen aankon. En aan het einde van de middag moest ik mij inhouden om niet 10 keer te gaan bellen om te vragen hoe laat hij thuis zou zijn. En ik kan jullie verzekeren dat het mij meestal NIET lukte om mij in te houden.
KRAAMBEZOEK
Ook het kraambezoek vond ik vreselijk. Ik was zo overbezorgd, dat wanneer Mijntje lekker lag te slapen en er kwam bezoek, ik bang was dat ze daar dan wakker van zou worden. Of dat ze voor zouden gaan stellen om even bij haar te gaan kijken, waardoor ze dan zeker wakker zou worden. Al die prikkels trok ik totaal niet. Ik voelde mij zo verdrietig en onzeker. Het is zelfs een paar keer voorgekomen dat ik naar boven vluchtte als er bezoek was, met de smoes dat ik moest kolven. Ik kon mij totaal niet ontspannen.
STOPPEN MET BORSTVOEDING
Toen ik na 2 weken weer eens zat te huilen, omdat het voeden niet lukte, nam manlief gelukkig de beslissing voor mij; het was genoeg geweest! Ik heb het echt nodig gehad dat hij de knoop doorhakte, want ik was er waarschijnlijk mee doorgegaan totdat ik uiteindelijk helemaal op zou zijn geweest. Het zorgde al meteen voor een heleboel rust bij mij. Ik wilde wel persé dat Mijntje nog 6 weken borstvoeding kreeg, dus bleef ik kolven, maar ik kon haar voeding dan in ieder geval uit een flesje geven, waardoor ze rustig en goed dronk.
Na 6 weken besloot ik dat het ook tijd was om te stoppen met kolven. Maar dat viel nog niet mee met al die (goed bedoelde) adviezen uit mijn omgeving. “Zou je niet nog even doorzetten? ik heb nog wel wat middeltjes tegen tepelkloven, wil je mijn voedingskussen lenen?” En de allerergste opmerking kwam van de verloskundige: “besef wel dat als je eenmaal gestopt bent met borstvoeding, je niet meer terug kan!” En ik kan jullie verzekeren dat ze dit niet op vriendelijke toon zei. Ik kon haar wel vermoorden! Houd toch je kop mens, dat bepaal ik toch zeker zelf wel! (dat dacht ik, maar sprak ik nog net niet uit). Ineens begreep ik het woord; “borstvoedingsmaffia” maar al te goed.
Voor mij en dus ook voor Mijntje, was dit de allerbeste beslissing. Geen pijn meer tijdens het voeden, ontspannen flesjes geven, ik wist precies hoeveel ze dronk en gaf haar nu op vaste tijden de fles. Die zekerheid en structuur had ik nodig. Ik had weer meer tijd voor mezelf en kon dus langzaamaan weer gaan genieten van Mijntje.
Het kostte mij nog wel een aantal maanden voordat ik weer helemaal mezelf was, maar het echte genieten waar velen het altijd over hadden, kon voor mij nu ook beginnen, Uiteindelijk was ik dan toch op een roze wolk beland!
Herken jij jezelf hierin? Heb jij ook geen roze wolk gekend? Of juist wel?
Ik benieuwd naar jouw ervaring.
Lieve groet,
Joyce
