De zon schijnt, Mama zit buiten, de kinderen binnen. Tja het is dan ook wel meteen heel warm. Vorige maand mochten we dan officieel gaan samen wonen met mijn nieuwe liefde. Trots op het feit dat mijn 2 kinderen altijd buiten zijn in weer en wind en dan nu toevallig binnen spelen met hun nieuwe vriendjes. Trots op het feit dat ze heel mondig zijn (netjes mondig hoop ik maar) en gelukkig niet zo onzeker en bang zijn als hun mama Ze maken snel contact en zijn vriendjes met iedereen.
Vroeger
Vroeger werd ik als kind zijnde naar buiten geschopt (letterlijk) zodra het droog was. Ik bracht dan soms wel uren alleen door in het trappenhuis waar ik buren af en aan zag lopen. Soms onder het genot van een ijsje wat ik dan kreeg van de buurvrouw, soms met m’n barbies die ik stiekem mee smokkelde van binnen, soms met niets. Ik speelde wel eens met buurmeisjes maar weinig want ze spraken vaak hun moederstaal en daarbij voelde ik me erg eenzaam want ik begreep dat niet. En ik woonde gewoon in Nederland hoor! Mijn kinderen hebben dat probleem niet. Ze praten met alles en iedereen of er nu wordt terug gesproken of niet. Een hele fijne eigenschap waar ik als moeder zijnde wel eens jaloers op kan zijn.
Anders
Toen duidelijk werd dat Stijn ADHD had was hij een beetje verdrietig omdat hij zich ineens “anders” voelde. Uitgelegd dat ADHD vaak in de familie zit en dat mama het misschien ook wel heeft alleen dat mama wat minder last heeft van de “wiebel billen” en de rustige ADHD versie heeft. Ik ben geen voorstander om ten alle tijd je kind de hemel in de prijzen ook al is daar geen reden toe. Ik vind persoonlijk dat dat demotiverend is. Overspoelen met complimentjes maar tegelijk ook wel corrigeren en zeggen dat het schrijven bijvoorbeeld, toch wel een beetje netter kan. Mijn 7 jarige zoon krijgt inmiddels een pilletje voor de ADHD. Ik kan niet anders zeggen dat ik het een uitkomst vind. Al na de eerste week schoten zijn cijfers zichtbaar omhoog, straalde hij van oor tot oor omdat hij zijn werk af heeft kunnen maken! Complimentjes te over. Hij krijgt de medicijnen alleen op school dagen. Afgelopen zondag vroeg hij voor we naar de kerk gingen of hij ook een pilletje mocht nemen want dan kon hij een keer mee doen met het werkje maken bij de kindernevendienst. Ik heb het inderdaad gegeven en ja hoor zijn eerste (afgemaakte) werkje is een feit. Meestal komt hij met een leeg blad omdat hij de concentratie niet heeft om het werkje te maken. Zijn concentratie is nu uitmuntend en we weten al zeker dat hij straks naar groep 4 mag.
Genieten
Hoe veel kan je genieten van je kind die een boekje leest op de bank!?!? Ik enorm aangezien Stijn nooit langer dan 30 seconden iets heeft kunnen doen laat staan stil zitten. Onder het avond eten (20 minuten aan tafel) kon hij zo maar 60 tot 100x opstaan, bewegen en dan eten zelf niet eens meegerekend. Nu met de medicijnen is hij goed te corrigeren en beweegt hij nog zo’ n 10x “onnodig”. Nou dat is te overzien want ja het blijft een kind. Zusje Tessa van 5 heeft ook al aardig door hoe het werkt met de medicijnen. ,,Ik vind je wel een hele leuke broer zo” hoor ik regelmatig. Of iets van: Heb jij je pilletje wel gehad vandaag? Of die is al weer uitgewerkt zeker? Zelfs voor een 5 jarige meid is het verschil duidelijk én zichtbaar: met of zonder pilletje. Het geeft rust, ritme en regelmaat en daar knapt het hele gezin van op. Slapen omdat het tijd is om naar bed te gaan (23.00 uur) en niet gaan slapen omdat je bent uitgeput (20.00 uur) Nee, ik ben geen voorstander van pilletjes. Maar o, wat ben ik dankbaar voor dit medicijn. Mijn kereltje is niet meer depressief, hij geniet zichtbaar van het feit dat hij een spelletje kan afmaken en vind zelfs school weer leuk. Wat anderen er ook van vinden (ja, christenen kunnen een harde en kwetsende mening hebben) Ik ben blij dat ik voor mijn kind deze weg heb gekozen.
