Nu Mijntje en ik steeds meer een ritme kregen ging het ook steeds beter met mij.
Alhoewel de borstvoeding niet lukte (Mijntje te ongeduldig en ik te onzeker hiervoor), vond ik het wel belangrijk dat ze toch borstvoeding kreeg. Dus aan het kolven geslagen!
Nu kon ik precies zien hoeveel ze dronk en relaxed een flesje geven.
Maar het betekende ook dat mijn dagen gevuld waren met enkel de zorg voor en rondom mijn kind. Kolven, flesjes geven, kolfapparaat en flesjes steriliseren enz.
En het nadeel was dat als Mijntje honger had er toch eerst een flesje opgewarmd moest worden. En ze dus moest wachten. En nu heeft Mijntje, wat ik toen nog niet wist, maar snel genoeg achter kwam, een nogal fel karakter in combinatie met weinig geduld (Van wie zou ze dat hebben?)
Dus als ze begon te huilen, dan leek het alsof er een brandalarm af ging!!
Wat een volume kwam er uit dat kleine meisje.
En daar werd ik dan vervolgens weer zenuwachtig van natuurlijk.
Of nog erger, ze had honger en ik moest op dat moment nog kolven, waardoor ze nog langer moest wachten. Een krijsend kind in de kinderwagen, ik al kolvend op de bank en ondertussen met mijn voeten de kinderwagen heen en weer wiegen in de hoop dat ze even rustig bleef.
Maar als Mijntje iets wil, dan geeft ze niet op (en ook dat heeft ze niet van een vreemde!).
Dus dan zat ik daar te kolven terwijl het zweet mij uitbrak, mijn bloeddruk steeg tot de allerhoogste waarden die er bestaan, net voordat je dood neer valt en mijn hart op hol sloeg. Top!!
Ook daar had ik dus na een tijd schoon genoeg van. Ik wilde rust en relaxed kunnen zijn. Dus gestopt met kolven na 8 weken en gewoon aan de flesvoeding. Pfff rust…
Voor even dan, want het volgende diende zich aan: van de ene op de andere dag zette Mijntje het op een krijsen als ze haar flesje leeg had.
En niet omdat ze nog honger had, maar van de pijn. Dit begon n.l. steeds zo’n 5 a 10 minuten nadat ze gedronken had.
En nu heb ik veel baby’s horen huilen in mijn leven, maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Ze ging zo ontzettend tekeer dat er haast wel iets mis moest zijn.
Naar de huisarts, allerlei soorten flesvoeding geprobeerd, contact met kinderarts, maar niets hielp. Wat had ik te doen met mijn lieve, kleine meisje. Elke keer als zij zo tekeer ging, huilde ik net zo hard mee. Er is geloof ik niets erger dan je kind pijn zien hebben. Dat zullen alle ouders met mij eens zijn. Na dit een aantal weken aangezien te moeten hebben, weer terug naar de kinderarts.
Mij kon je inmiddels bij elkaar vegen en Mijntje schreeuwde nog steeds alles bij elkaar na iedere voeding.
De kinderarts stelde voor om haar een paar dagen ter observatie op te nemen in het ziekenhuis. Nooit gedacht dat ik nog eens blij en opgelucht zou zijn met het nieuws dat mijn kind in het ziekenhuis opgenomen wordt. Er werd nu tenminste iets gedaan. Een paar dagen later en vele onderzoeken verder, bleek er gelukkig niets met ons meisje aan de hand te zijn. Aan de ene kant een geruststelling, maar aan de andere kant ook niet. Want het huilen was nog steeds niet opgehouden. De kinderarts stelde vast dat ze gewoon hele gevoelige darmen heeft en daar wel overheen zou groeien.
Dus weer naar huis met speciale voeding voor kinderen die allergisch zijn voor alle andere soorten. Euro 40,- per pak!!, maar het leek wel enigszins te helpen. En na een paar weken hield het huilen ineens op!! Ik kon het bijna niet geloven, dus hield ik mijn adem in na iedere voeding, maar ze bleef toch echt tevreden en rustig. Wat heerlijk was het om gewoon een blije baby te zien na de voeding. En ook ik kon weer genieten van de voedingsmomenten, zonder bang te hoeven zijn dat ze na de fles weer in huilen uit zou barsten. Zou nu dan eindelijk het echte genieten kunnen beginnen?
Wordt vervolgd…….
