Wat? Geen roze wolk?!
Deze week wordt onze oudste alweer 7 jaar.
Dat doet mij denken aan de tijd dat ik net bevallen was.
Hoe vaak heb ik het wel niet gehoord tijdens de zwangerschap van mijn eerste: “oh en dan dadelijk die heerlijke roze wolk waar je op beland!”, of in de tijd na de bevalling:” geniet je ook zo van je kraamtijd?”
Grijze wolk
Uhm, nou NEE!
Mijn wolk was eerder grijs. Zwart zou ik nu ook niet willen zeggen, maar het was verre van roze!
En die kraamtijd, vreselijk!
Een onbekende die de hele dag door je huis loopt, je vertelt wanneer en wat je moet eten/drinken, wanneer je moet gaan rusten, je komt temperaturen, vertelt wanneer je je baby moet voeden en dat het niet verstandig is als je teveel je bed uitkomt (ok, ik had dan wel een keizersnede gehad), maar ik vond het vreselijk om de hele dag in mijn bed te liggen.
En stond je net heerlijk te douchen en had je het gevoel dat je eindelijk even tijd voor jezelf had, klopte de kraamhulp (vast goedbedoeld) op de deur van de badkamer om te vragen of alles goed was!”
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHH! GA WEG!
Het was alsof ik op bezoek was bij mezelf!
Kraamhulp
Toen de kraamhulp dan ook na zoveel dagen weg ging, moest ik mij inhouden om niet al te enthousiast te reageren!
Die verhalen van die vrouwen die moeten huilen als de kraamhulp weg gaat, daar begreep ik dus helemaal niets van!
En begrijp mij niet verkeerd hoor; ik begrijp heel goed dat een kraamhulp nodig is, om je alles te leren over de baby: hoe je moet voeden, hoe je kindje moet liggen in het wiegje, hoe je je kindje in bad doet en je moet zelf verzorgd worden, al helemaal na een keizersnede, maar ik vond het gewoon zo’n inbreuk op mijn privacy.
Borstvoeding
Ik wilde heel graag borstvoeding gaan geven, dus begon ik daar vol goede moed aan. Ik dacht; dat doe ik wel even, maar dat viel zwaar tegen! Tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis lag, heb ik denk ik al 44 verschillende adviezen van verschillende verpleegsters gehad en de kraamhulp gaf uiteindelijk advies nummer 45.
Van de één moest ik het zus doen en van de ander zo. En ik was destijds zo onzeker dat ik alles opvolgde. Die onzekerheid sloeg uiteraard over op mijn pasgeborene. Het voeden lukte niet, ik had er geen geduld voor, dacht dat ik het niet kon en begon op een gegeven moment al te huilen als de voedingstijd weer aangebroken was. Doordat dit zo moeizaam ging, dronk Mijntje niet voldoende en niet op de juiste manier met als gevolg een gestreste moeder met tepelkloven (sorry voor dit vreselijke woord!) een borstontsteking én een huilende baby!
Man weer aan het werk
Maar ik had in ieder geval nog een partner die mij kon helpen, of het kon overnemen als ik het even niet meer aankon. Maar toen die na 2 weken weer aan het werk moest, kan je je misschien voorstellen hoe ik er die eerste ochtend bij zat. Als een klein kind zat ik te huilen toen hij de deur uitging, bang dat ik het allemaal niet alleen zou kunnen. En aan het einde van de dag moest ik mij inhouden om niet 10x te gaan bellen om te vragen hoe laat hij thuis zou zijn. En ik kan jullie verzekeren dat het mij meestal niet lukte om mij in te houden.
Kraambezoek
Ook het kraambezoek vond ik vreselijk!
Ik was zo overbezorgd dat als Mijntje lekker lag te slapen en er kwam bezoek, ik bang was dat ze daar dan wakker van werd. Of dat ze voor zouden stellen of ze even bij haar mochten gaan kijken. Waardoor ze dan alsnog wakker zou worden misschien. Al die prikkels, trok ik totaal niet. Ik lachte wel, maar voelde mij zo verdrietig. Het is zelfs een aantal keer voorgekomen dat ik naar boven vluchtte, met de smoes dat ik moest kolven. Maar de waarheid was dat ik al die drukte gewoon niet trok.Ik kon totaal niet ontspannen.
Stoppen met borstvoeding
Toen ik na ruim 2 weken weer eens hartverscheurend zat te huilen, omdat het voeden niet lukte en ik echt geen enkele tijd voor mezelf had, omdat ik óf aan het voeden was, of aan het kolven, nam manlief gelukkig de beslissing voor mij dat het genoeg was met het zelf geven van borstvoeding. Ik was blij dat de beslissing voor mij genomen werd (dat had ik echt nodig op dat moment). Die keuze gaf mij al meteen een heleboel rust.
Ik wilde wel persé dat Mijntje nog 6 weken borstvoeding te drinken kreeg, dus bleef ik kolven, maar ik kon het haar in ieder geval uit een flesje geven.
Wat een rust!
Na 6 weken besloot ik dat het ook tijd was om te stoppen met kolven, maar dat viel nog niet mee om dat vol te houden met al die (hoogstwaarschijnlijk) goed bedoelde adviezen uit mijn omgeving: “zou je niet nog even doorzetten?”, “ik heb nog wel wat middeltjes tegen tepelkloven”, “wil je mijn voedingskussen lenen?”, “het is belangrijk dat een kindje zo lang mogelijk borstvoeding krijgt!”
En de allerergste opmerking kwam van de verloskundige.
Boos zei ze: “besef wel dat als je eenmaal gestopt bent met borstvoeding, je niet meer terug kan!”
Ik kon haar wel vermoorden!
Houd toch je kop mens. Dat bepaal ik toch zeker zelf wel!
Ik begreep ineens het woord: “borstvoedingsmaffia”, maar al te goed.
Voor mij én dus ook voor Mijntje, was het de allerbeste beslissing.
Geen pijn meer tijdens het voeden, maar ontspannen flesjes geven, ik wist precies hoeveel ze dronk en gaf haar nu op vaste tijden de fles. Die zekerheid en structuur had ik blijkbaar nodig. Ik had weer meer tijd voor mezelf en kon dus langzaamaan meer gaan genieten van haar.
Het kostte mij nog wel een aantal maanden voordat ik weer helemaal mezelf was, maar het echte genieten waar iedereen het altijd over heeft, was nu voor mij dan ook eindelijk begonnen!
Herken jij jezelf hierin?
Heb jij die roze wolk ook niet gekend?
Of juist wel?
Joyeux is heel benieuwd naar jouw verhaal!
Leuk als je dit met ons wil delen.