Ik denk even na en formuleer een antwoord op haar vraag. Misschien, zeg ik, hebben de ganzen het een beetje koud en vliegen ze naar een warm land. Ze knikt enthousiast. Daar kan ze zich wel in vinden. “Dat wil ik ook”, zegt ze resoluut.
De afgelopen jaren hebben we veel gereisd met onze kinderen. Thailand, Vietnam, Cambodja, Laos, Maleisië, Singapore, Indonesië, China, Australië, Curacao, Dubai, Tunesië – onze kleine wereldreizigers hebben al heel wat stempels in hun paspoorten verzameld.
Regelmatig krijg ik dan ook de vraag of de kinderen zich de reizen goed kunnen herinneren. Mijn antwoord is “ja en nee”. Natuurlijk zal mijn jongste dochter niets meer weten van het feit dat ze als 4 maanden oude baby lag te slapen op het Thaise eiland Ko Yao Noi. Ook routes en namen van plaatsen die we bezochten interesseert ze over het algemeen weinig.
Toch ben ik van mening dat kinderen bewust of onbewust enorm veel oppikken tijdens een reis. De reep chocolade in de supermarkt wordt nu geassocieerd met de cacao plantages die we bezochten in Indonesië en de chocolade die we daar zelf hebben geprobeerd te maken. Zonder succes overigens.
Ze weten hoe rijst groeit, hoe gebakken rode mieren smaken en dat je tijdens de Ramadan in het Midden Oosten niet zomaar ergens kunt gaan zitten eten. Ze kennen het gevoel van kamperen in de outback, tussen kangoeroes, emoes en wilde parkieten. Als een dierentuin zonder hekken. Ze hebben ervaren dat je wereldwijd vriendjes kunt maken ondanks taal barrières. En dat niet iedereen zoveel speelgoed heeft. Ze weten dat koning Bhumibol in Thailand op dezelfde dag jarig is als Sinterklaas. En dat sterren het mooist te zien zijn in de woestijn. Duizend-en-één herinneringen zijn verweven tot een brei van exotische belevenissen.
Is dat belangrijk? Ik weet het niet. Ik wil zeker niet beweren dat enkel reizen naar verre oorden leerzaam zijn. Een van de favoriete vakantie momenten van onze zonen is het “samen appels plukken en appelmoes maken” in Frankrijk.
De ganzen verdwijnen uit ons zicht. Kom, zeg ik tegen mijn dochter Liv. We gaan lekker naar huis. Waar zou jij graag naar toe willen vliegen als je een gansje was? Ze denkt even na en zegt dan met een stralende glimlach: “Afrika, naar de giraffen en de zebra’s“.
Dat lijkt mij een goed plan.
Rillend loop ik door de druilende regen naar huis. De gure zeewind speelt door mijn haren. “Kijk mam, ganzen“, hoor ik mijn vier jaar oude dochter zeggen. “Waar gaan ze naar toe?”. Ik kijk omhoog en zie inderdaad ganzen vliegen. Sinds we van Australië naar Engeland zijn verhuisd, hebben haar favoriete witte kaketoes plaats gemaakt voor zeemeeuwen en ganzen. Al van jongs af aan heeft ze een fascinatie voor vogels. Geen idee waar dat vandaan komt.
