• check mark icon
    Dé ontmoetingsplek voor ouders, leerkrachten en andere professionals
  • check mark icon
    Vergelijk basisscholen en kinderopvang
  • check mark icon
    Lekkere en gezonde kinderrecepten
  • check mark icon
    Leuke activiteiten en dagjes uit
  • check mark icon
    Lees en leer met onze Opgroeiblog en kennisbank

Herkenbaar. Ook mijn eigen kinderen spreken thuis Nederlands en op school en in het dagelijks leven buitenshuis Engels. Voor een typische expat-plaatsing, zoals Singapore of Dubai, is dat niets bijzonders. Kinderen gaan daar naar een internationale school, waar kinderen van soms 50 verschillende nationaliteiten samenkomen. Meertaligheid is daar eerder regel dan uitzondering.

Ons nieuwe thuis West Kirby, is echter een klein dorp twintig minuten buiten Liverpool. Niet bepaald een bruisende internationale metropool. Maar, schijn bedriegt. Hoe meer ik er op ga letten, hoe meer ik mij ook hier besef hoe multicultureel de wereld eigenlijk is.

Om mij heen hoor ik moeders hun kroost toespreken in het Engels, Duits, Frans, Spaans, Arabisch, Russisch en Japans. Op zaterdagochtend blijken wij ineens niet de enige te zijn die onze kinderen naar de Nederlandse school in Chester brengen. Andere ouders staan voor dag en voor dauw op om naar de Spaanse, Griekse of Japanse school in Manchester en Liverpool te rijden.

Regelmatig vraag ik mij af hoe ik mijn kinderen moet laten opgroeien als wereldburgers in een multiculturele maatschappij en tegelijkertijd kan vasthouden aan onze eigen herkomst en cultuur. Die wortels hebben ze immers nodig om een culturele identiteit op te bouwen.

Dat is niet altijd gemakkelijk.

Mijn man en ik zijn beide Nederlands. Wij delen een vat van culturele herinneringen en gewoontes. Ik ken genoeg gezinnen die thuis twee- of zelfs drietalig zijn. Petje af hoe die alle ballen in de lucht houden. Thuis spreken wij altijd Nederlands. Ook hebben de kinderen veel Nederlandse (voor)lees- en luisterboeken. In die typisch Nederlandse kinderboeken zit onbewust al een behoorlijke portie Nederlandse cultuur verstopt.

De technologische ontwikkelingen maken een leven in het buitenland en contact met het thuisland ook steeds makkelijker. Ik kan mij nog goed herinneren hoe mijn moeder vroeger aan de keukentafel in Curaçao, brieven zat te schrijven naar familie en vrienden in Nederland. Die blauwe dunne velletjes luchtpost waarin alle ervaringen werden vastgelegd. Vandaag de dag kun je elkaar dagelijks spreken via facetime. Gamen met vriendjes wereldwijd vormt geen enkel probleem. In de middag kijken we Sesamstraat op de ipad of leest oma een verhaaltje voor via skype. Sinterklaas komt altijd overal ter wereld bij ons langs.

Maar, ondanks dit alles sluipen er steeds meer Engelse woorden of letterlijk vanuit het Engels vertaalde uitdrukkingen in hun manier van spreken. Gaan speelafspraakjes en verjaardagsfeestjes overal ter wereld net even anders. En wordt op iedere school lees- en rekenonderwijs gegeven, maar wel vanuit een andere culturele invalshoek. Hoe Nederlands zouden mijn kinderen zich over tien jaar eigenlijk nog voelen?

Ik wordt losgerukt uit mijn gedachten. Sem trekt aan mijn arm. “Mam, ik moet gaan”. Ik geef hem een kus en zie hoe hij het schoolplein oversteekt – naar zijn vriendjes.

Bonne journée. Fijne dag. Ik sla het tafereel gade. Een Franse vader neemt afscheid van zijn dochter. Keurig gekleed in pak zit hij daar. Gehurkt temidden van vrolijk rennende kinderen in schooluniform. De meisjes in blauw-wit geruite jurkjes, witte sokken en zwarte lakschoentjes. De jongens in grijze pantalons en witte overhemdjes compleet met blauwe stropdas. Hij geeft haar nog een laatste kus en loopt weg. Het meisje zwaait en rent naar haar vriendinnen. Ik hoor haar moeiteloos overschakelen van Frans naar Engels.