Voor Neleke van Oma Vijver

Meneer Roodborst had een nest vlakbij en was bang dat de herrie te dichtbij zou komen. Hij begon keihard te fluiten: “Ga weg, ga weg. Ik ben hier de baas!”

Mevrouw Merel luisterde even en vond ook meneer Roodborst een domme vogel. Dat grijze mens doet ons heus niets. En ze vloog naar haar baadplekje bij de vijver. Zie je wel, dacht ze. Er gebeurt mij niets, maar toen hield de herrie gelukkig op.

Maar ja, toen wilden meneer en mevrouw Merel allebei baden en ook meneer en mevrouw Roodborst. Gelukkig hadden ze zo hun eigen baadplekje.

En toen ze lekker schoon waren begon de herrie weer. Weet  je, oma Vijver was bezig al het mos uit haar terras te spuiten, anders zou ze uitglijden als het weer ging regenen.

Meneer Roodborst probeerde nu harder te fluiten dan die rare machine en dat lukte aardig. Oma Vijver keek zelfs rond waar haar kleine vriendje zat. Oma Vijver moet nu nog een half uurtje lawaaiierig spuiten en dan vindt ze het terras wel schoon genoeg.

Ze vertelde dat aan de merels en de roodborsten. “En,” zei ze, “ik ga van jullie vertellen aan mijn lieve kleindochter Neleke.”

Dat vonden de vogels een leuk idee en ze fluiten de groeten.