Even vallen en gewoon weer opstaan?!

Ik was toen ik terugkwam op de kamer doodop en had honger en dorst. Ik heb twee boterhammen gegeten in het kader van: we zullen wel zien hoe het valt en wat de gevolgen zijn. Geen gevolgen gehad gelukkig! En toen drinken! Jaaa, ik mocht weer drinken! En ik kon blijven wel drinken! Ik heb de eerste dagen volgens mij het drievoudige gedronken ten opzichte van normaal. Blijkbaar had ik het nodig.

Aangezien ik erg moe was hebben we nog even getwijfeld over bezoek. Opa en oma wel op bezoek met de kinderen of alleen de kinderen? Of helemaal geen bezoek? Ik moet eerlijk bekennen dat ik neigde naar de laatste optie: geen bezoek. Ik had even genoeg aan mezelf. Maar ik wilde de kinderen kennis laten maken met hun kleine zusje. En opa en oma zouden dagen oppassen op de kinderen, zodat Lennart bij mij in het ziekenhuis kon blijven, dus ik vond dat ook zij recht hadden om te komen. Mijn moeder hebben we ook nog gevraagd (mijn vader is vorig jaar juni overleden), maar die wilde liever de volgende dag komen.

Dus rond 20:00 uur kwamen mijn schoonouders met de kinderen. In het geboortecentrum is een centrale ruimte waar de kinderen kunnen spelen. We hebben dan ook afgesproken dat er 1 persoon tegelijk naar binnen zou komen. Lennart is ze 1 voor 1 gaan halen en wat waren ze trots! Die glunderende oogjes van de kinderen, de manier waarop ze bij het bedje stonden, mijn hart smolt! Ik had niet de energie om veel aandacht aan ze te besteden en ik moest me echt overal overheen zetten om ‘natuurlijk’ te reageren op ze, maar wat genoot ik van de snoetjes! Alle drie waren ze blij met hun zusje en alle drie straalden ze liefde naar haar uit.

Ook opa en oma waren natuurlijk trots op hun nieuwe kleinkind.

Dag 2: Opstaan

Met de nodige medicijnen is de nacht goed verlopen en de volgende ochtend kwam mijn moeder op bezoek. Zij was ook bijgekomen van de dag ervoor en was blij om mij en Danae (en Lennart 😉 ) te zien. Ik voelde me een klein beetje beter dan de dag ervoor, maar nog echt niet goed. De wond deed pijn, ondanks de medicijnen en ik bleef erg moe. Ik kon gelukkig wel weer wat beter eten, ook al voelde het nog steeds gek in mijn slokdarm.

Als toetje (of tussendoortje, dat weet ik niet meer zeker) kreeg ik een spuit tegen de trombose in mijn been gezet. Niet de meest prettige manier om je dag te beginnen, maar gelukkig valt deze spuit ten opzichte van de corticosteroïden mee; er wordt een stuk minder vloeistof in gespoten.

Terwijl mijn moeder er was, kwamen de verpleegkundigen me vertellen dat ik moest proberen om uit bed te komen. Dit werd ook van te voren door ervaringsdeskundigen aangeraden: ‘Probeer zo snel mogelijk weer op te staan en sta rechtop’. Ik voelde echter al op mijn klompen aan dat het hem niet ging worden… Nou, ik kan je zeggen: Als je om half 5 een keizersnede hebt gehad en je de volgende morgen om half 10 moet opstaan, is dit geen succes! Ik kon met moeite staan, maar een stapje zetten richting de badkamer; dat lukte me echt niet. Daar was mijn hele buik veel te pijnlijk en te gespannen voor. Wat viel dat vies tegen. Het bewees echter wel, dat ik mijn lichaam goed ken ondertussen. Ik heb dan ook gevraagd of de katheter een dag langer mocht blijven zitten. Gelukkig gingen ze hier mee akkoord met de duidelijke opmerking: morgen moet hij er wel echt uit, lopen of niet. Dit in verband met infectie gevaar. Daarbij werd me aangeraden om nog een keer een morfinespuit te accepteren aangezien ik nog zoveel pijn had. Met frisse tegenzin heb ik dat uiteindelijk gedaan. Het gaf bovenop de paracetemol en diclofenac wel echt verlichting.

In de middag is weer een poging gewaagd tot lopen en dat ging een heel ietsie pietstie klein beetje beter. Ik heb een klein beetje vooruit geschuifeld en toen weer snel terug naar mijn bed gegrepen: die badkamer, dat ging hem echt nog niet worden!

De dag ging voorbij en tussen de voedingen door heb ik nog flink wat geslapen. In de avond zouden de kids weer komen met opa en oma en ik wilde me iets beter voelen dan de dag ervoor.

Gelukkig was dit wel het geval. Ik voelde me een klein beetje beter dan de dag ervoor toen ze kwamen. De dames en opa en oma kwamen vol interesse weer kijken, maar onze Noah vond het zo leuk in het speelgedeelte dat hij nog net de kamer even binnen kwam, om vervolgens zo snel mogelijk weer te gaan spelen. Heerlijk, die kinderen. Het hoorde er al helemaal bij.

Dag 3: Kleine verbetering

De volgende dag voelde ik me al duidelijk iets beter. De katheter werd er meteen uitgehaald en ik had met de medicijnen weinig pijn en dacht, bij wijze van, de hele wereld aan te kunnen… Ik dacht dus ook wel gemakkelijk te kunnen opstaan… Het was iets anders dan gedacht (dat gemakkelijk viel toch wel tegen), maar ik kon inderdaad opstaan en ik kon langzaam, met hulp, naar de badkamer lopen. Hier ben ik dan ook meteen door de verpleegkundige en Lennart gedoucht. Dit moest wel echt nog zittend en het koste heel veel energie. Ik was dan ook wel weer heel blij toen ik, fris gewassen, terug was in mijn bed.

De dag ging voorbij met voeden en slapen en naar de badkamer strompelen. De arts kwam nog langs en gaf aan dat we, aangezien ik kon lopen, de volgende dag naar huis zouden mogen. Ik gaf echter aan dat we dit niet zagen zitten. Thuis wachtten er drie kinderen op ons en het was echt nog niet zo dat ik zonder hulp van verschillende attributen naar de badkamer kon lopen. En deze attributen had ik thuis niet. Het zou voor mijn zelfvertrouwen een stuk fijner zijn om nog een dag te blijven. De arts ging hier gelukkig mee akkoord!

Ik had zelf nog wel wat dingen waar ik tegenop keek: Danae lag nu dag en nacht naast me. Ik kon haar constant zien. Thuis was dit echter niet zo en hadden we een wieg aan de onderkant van ons bed. Een co-sleeper paste niet. Daarbij vroeg ik me af hoe ik de dag thuis zou gaan om krijgen. We hebben geen tv op de slaapkamer en lezen was erg vermoeiend. Lennart zou Lennart echter niet zijn als hij niet aangaf dat dat praktische dingen waren, waar ik me niet druk om moest maken. Samen hebben we vervolgens op internet gezocht of we niet toch een smalle co-sleeper konden vinden, die smal genoeg was voor naast mijn bed. Ook zouden we kijken voor iets van een dienblad voor in bed…

Later op de dag is mijn beste vriendin heel kort nog even langs geweest en in de avond kwamen mijn schoonouders weer met de kinderen.

We hebben overigens de eerste dagen Danae ook echt in het bedje laten liggen. De tweede dag heeft ze flink wat moeite gehad met haar temperatuur. Ze is heel even in de couveuse gelegd, naast mijn bed, toen de warmte van het bed niet leek aan te slaan. De couveuse was echter net wat veel van het goede 😉 Daar kreeg ze het wel heel warm van. Dus die is snel weer van de kamer afgereden.

Dag 4: Duidelijke verbetering

Yes, de dag erna was wel een duidelijke verbetering. Ik bedoel: ik was er nog lang niet, maar er leek een sprong gemaakt te zijn. We hebben dan ook mijn nichtje en haar man gevraagd om op bezoek te komen. Zij waren er korte tijd later en hadden de primeur om Danae als eerste te mogen knuffelen. Haar temperatuur was de dag ervoor goed stabiel geweest, dus we hadden hier geen problemen mee.

Na het bezoek was ik wel weer moe en hebben we onze rust weer gepakt. Zo ging dat: Slapen, voeden, slapen, voeden… en soms wat bezoek :D.

’s Avonds was het natuurlijk de tijd voor broer en zussen en opa en oma om de kleine meid te knuffelen. Wat een mooi gezicht en wat een trotse en mooie blikken, die we hebben kunnen vastleggen op foto en film. Mijn hart smelt nog steeds als ik dat moment voor ogen houd. Geweldig! Ik was daarvoor wat betreft de dames ook niet zo heel bang voor, maar ik was en ben zo blij met de manier waarop Noah reageert. Daar was ik wel bang voor. Achteraf nergens voor nodig dus.

Dag 5: Naar huis

En toen was het zover: de volgende ochtend nog even gedouched (nog steeds zittend, maar zonder al te veel hulp) en nadat Danae haar hielprik gehad had, mochten we naar huis. Een gek gevoel hoor, na een kleine 5 dagen. Je laat toch alweer een eerste stukje achter je en begint al met het eerste afsluiten. Dag kamer, dag bedje, dag eten dat er voor ons beide gemaakt werd… Op naar huis, naar onze drie kids en de kraamzorg. Spannend, hoe zou alles gaan verlopen?