Gebroken en weggekropen

Gebroken en weg gekropen

Ja, ik deed het ook. Hoe goed ik ook weet dat een ander zich niet moet verstoppen voor de moelijkheden van het leven. Het werd en is zoveel allemaal. En hoe hard ik bijna schreeuwend en overschreeuwend liet weten dat je jezelf niet moet verschuilen. We zijn immers allemaal mens, allemaal kwetsbaar en we hebben elkaar nodig. Waarom verstop ik me dan?

Taboe

Het heeft allemaal te maken met taboe. Het moet goed gaan met jezelf. Je gezin moet een mooi plaatje zijn. De kinderen horen binnen de lijntjes. Allemaal zoals het hoort. Maar het gaat niet zoals het hoort. Overal zie en voel ik barsten en scheuren. Waarom verstoppen als we elkaar zo nodig hebben?
Ik weet het wel. Je wilt niet onderdoen aan de rest van het land. Je wilt ook een perfect plaatje hebben, want zo gedraagt iedereen zich. Alles gaat perfect. En we weten en kunnen het allemaal zelf. En hoe groot mijn allergie daar ook voor is; Betrapt. Ik doe het ook. Ik verstop mij voor wat er gebeurd, ik ga mee in alle dingen waarvan ik dat helemáál niet wil. Ik verstop me voor God en zit vol met een heleboel excuses om nergens aan mee te hoeven doen. En het lukt! Maar ik ben moe. Want wat kost het een energie. Vooral dat stukje wat jezelf negatief over jezelf voedt. En de sleur waar je niet meer uitkomt. Maar als je geen goede moeder bent… hoe kan het dan dat twee van de drie wel binnen de lijntjes kleuren? Dat kan het dus helemaal niet zijn. Ook al is het zo makkelijk om het bij jezelf te zoeken. Het helpt niet en het lost niks op.

De volgende stap

Wat is er dan aan de hand? Ik word moe van alle gesprekken, van de wasmachine die eindeloos draait, van lege kasten en weer moeten zoeken naar welke broek er nu weer aan kan en genoeg te hebben voor in de tas. En of dat betekend dat ik één van mijn kinderen liever niet had omdat het moeilijk is? Nee, zeker niet want ik hou van allemaal evenveel met alles erop en eraan en met iedere moeite die ik tegenkom. Ook als het maand na maand na jaar is. Ik ben er en ik blijf er. Maar het vreet aan mij en Ik weet zeker niet aan mij alleen.

Waar is de bubbel gebleven?

We zijn er onbewust allemaal uitgestapt en weten de weg even niet meer terug. We zijn kwijt hoe we emoties moeten ondertitelen. Maar dan komt dat kindje, zo puur en vol gevoel met een eigen plan; als ik dit hartje aan de deur hang, dan is er ruimte. En als ik het weghaal, dan is het er even niet.
Hij is zo lief, zo slim, zo vol met goede ideeën. En zijn vertrouwen is zo prachtig. Zijn overtuiging en zijn kalmte als hij zijn kruisje om zijn nek draagt. Ja we houden van hem, van elkaar. Maar het is lastig. En ik wil me niet verstoppen. Ik wil ons gezin niet verstoppen. Maar ik voel onbegrip en ongeduld. Ik voel dat een ander denkt dat ik het vast niet goed doe. Want ik heb nou eenmaal een kindje er druk is, dat schreeuwt omdat er even iets mis gaat, dat blokkeert als alle hem teveel is, dat niet kan uitleggen waarom de situatie is zoals dat is. Maar maakt dat hem een “irritant” kind? Nee!!! Hij is lief, sociaal, zorgzaam, slim alles wat je zou willen… En het is wel mijn kind!