Af en toe zijn er van die momenten in je leven dat je extra trots bent op je kind. Gisteren was daar zo’n moment.
We waren met zijn viertjes bij de overdekte schaatsbaan. Mijntje wilde graag met mij gaan schaatsen. Ik had zeker 20 jaar niet op schaatsen gestaan, maar aangemoedigd door mijn dochter: “mama, ik weet zeker dat je het kan, doe mij maar gewoon na”, trok ik de ijzers uiteindelijk dan ook weer eens aan.Mijntje, zo verstandig als ze nu al is met haar 6 jaar, deed een helm op, net zoals ze dat doet als ze gaat skaten. Ik was wel verbaasd over het feit dat zij de het enige kind was met een helm op. Met fietsen, skaten en skiën draag je er toch ook eentje? En nadat we vorige week getuige waren van een jongetje dat na een val met zijn hoofd op het ijs knalde, waarna de hele schaatsbaan rood kleurde omdat er zo’n enorm gat in zijn hoofd zat, was ik extra blij dat mijn dochter wel een helm droeg. Maar dat terzijde. Net als vorige week, toen Mijntje voor het eerst van haar leven, echte (ijshockey)schaatsen aanhad en er meteen op weg schaatste alsof ze nooit anders gedaan had, kon ik ook nu een gevoel van trots en een grote glimlach weer niet onderdrukken. Wat is ze toch dapper en stoer!
Maar zo dapper en stoer als ze is als het gaat om sporten, zo dapper is ze (nog) niet in sociale situaties. Wanneer ze dingen alleen moet regelen in een nieuwe of onbekende omgeving, haakt ze af en wil ze dat ik met haar meega. Zo durfde ze b.v.. nog niet zelf om schaatsen te vragen bij de verhuur, een onbekende om hulp te vragen of alleen het ijs op zonder mij aan de zijlijn of ook op het ijs. Ik stimuleer dit regelmatig bij haar, maar forceer uiteraard niets. Ik heb er alle vertrouwen in dat ook dit goedkomt. En daar was dan gisteren ineens een moment dat ze het wel alleen deed.
We hadden even pauze genomen en zaten gezellig iets te drinken, toen Mijntje zei dat ze weer wilde gaan schaatsen. Floris was met Pepijn even naar de w.c. dus ik zei tegen Mijntje dat ze wel alvast mocht gaan, maar dat ik even op papa zou wachten, omdat er anders niemand bij onze tassen zou zijn. Ik had verwacht dat ze op mij zou wachten, maar ze zei: “ok, mama, dan ga ik alvast”. Overvallen door haar reactie zei ik: “maar moet ik je dan niet even helpen met het aantrekken van je schaatsen?”. “Nee hoor, mama, dan kan ik zelf wel”. Ok, dacht ik, laat maar gaan, want dit is voor haar al een enorme overwinning. En als het niet lukt of mis gaat, dan heeft ze het in ieder geval geprobeerd. Terwijl Mijntje dapper richting ijsbaan liep met haar schaatsen, helm, handschoenen in haar handjes, bleef ik haar natuurlijk stiekem wel even in de gaten houden. Ik zag dat ze op een bankje ging zitten, haar helm opdeed en schaatsen aantrok. Maar één schaats kreeg ze niet dicht. Maar ze bleef proberen, dus ik dacht: “niet gaan helpen Joyce, ze regelt het zelf wel”. Toen het bankje waar ze op zat ook nog eens omviel, sprong ik op, maar was daar ineens een hele aardige mevrouw, die het schouwspel waarschijnlijk ook al een tijdje had gadegeslagen. En misschien ook wel dacht: “och, wat zit dat kindje daar alleen en niemand die haar helpt”. Maar niet wist dat dit voor Mijntje een hele goede ontwikkeling is. De aardige mevrouw zette het bankje van Mijntje weer rechtop, deed haar schaats dicht, waarna Mijntje verlegen naar haar lachte en dapper naar de schaatsbaan vertrok.Enige tijd later, kwam ik ook de schaatsbaan weer op en deed uiteraard net alsof ik helemaal niets meegekregen had van dit voor mij en ook voor Mijntje, bijzondere moment. Mijntje kwam enthousiast naar mij toe geschaatst en toen ik zei: “wat knap Mijntje dat je helemaal zelf naar de schaatsbaan bent gegaan!” zei ze trots: “ja, helemaal zelf, er was alleen een mevrouw die mijn schaats dicht heeft gedaan en het bankje weer recht zette, omdat dat omgevallen was”. Ik zei: “nou wat aardig van die mevrouw en wat goed van jou!”.
Met een verlegen glimlach trok Mijntje een sprint en schaatste weg. Niet wetende dat ze net een enorme vooruitgang in haar sociale ontwikkeling had geboekt. Dank u wel, aardige mevrouw, dat u hieraan bij heeft gedragen en dank je wel Mijntje voor wie je bent! Ik ben trots op je en houd van je!
