-Ook ik als pedagoog weet het af en toe even niet-
24 augustus 2011: geboorte Pepijn.
25 augustus 2011: Mijntjes 2e verjaardag.
2 verschillende fases waar we tegelijkertijd in terecht kwamen.
De babytijd (opnieuw) en de peutertijd, alhoewel Mijntje daar al wel een tijdje in zat.
(“nee, nee en nog eens nee, ik kan het zelf, dat doe ik niet!”)
Met Pepijn ging het heel goed en het was dan ook meteen genieten. We lieten ons extra verwennen doordat we nog een paar dagen in het ziekenhuis moesten blijven. Mijn moeder was bij ons in huis en had daardoor alle aandacht voor Mijntje. Een paar uur na de geboorte kwam mijn moeder met haar op bezoek. Mijntje had totaal geen aandacht voor mij en wilde ook niets van haar broertje weten. Papa kreeg nog wel een knuffel. Verder zat ze lekker veilig bij oma. Een heel logische reactie natuurlijk.
Alles was ineens anders. Mama in een ziekenhuisbed met een baby tegen zich aan, papa ook daar en een vreemde omgeving. Ik vond het fijn om te zien dat ze zich bij oma wel veilig voelde en Mijntje week dan ook niet van haar zijde. Af en toe keek ze met een schuin oog naar mij, maar daar bleef het bij. Oma had het huis versierd met slingers en cadeautjes voor haar. In de loop van de dagen “ontdooide” Mijntje steeds meer. Van Pepijn moest ze nog niets weten, maar papa kreeg af en toe al een knuffel en ik een voorzichtig kusje.
Eenmaal weer thuis met zijn allen trok Mijntje steeds meer naar mij toe. Alhoewel het nog steeds moeilijk was voor haar: mama die ineens niet meer enkel en alleen aandacht voor haar had, maar die moest verdelen tussen haar en Pepijn, mama die ook knuffelde met een ander kindje en haar niet mocht tillen i.v.m. de keizersnede die ik had gehad. En leg dat maar eens uit aan een kind van 2.
Mijntje liet ook tegenstrijdig gedrag zien: de ene keer kwam ze bij mij in bed liggen om uitgebreid te knuffelen(wanneer Pepijn in zijn wiegje lag, zag zij haar kans schoon!) en het volgende moment was ze heel boos op mij en wilde ze niets met mij te maken hebben.
Ik vergeet haar reactie ook nooit meer toen ze voor de eerste keer zag dat Pepijn borstvoeding kreeg: “nee mama, Pepijn mag jou niet opeten!”
Nu kan ik daar heel hard om lachen, maar op dat moment had ik echt met haar te doen.
