Iedereen kent Jip en Janneke. Waarom zou je dan een review schrijven over een boek dat al zo alom erkend en goed is? Omdat ik er toch aandacht aan wil schenken. Mijn zoontjes van 7 en 5 vinden dat ze al te groot zijn voor de verhalen over deze twee guitige Hollandse kids met hun streken, ruzies en ongelukjes. Maar zodra ik het aan hun broertje van 3 voorlees, zitten ze ademloos te luisteren. Het is zo herkenbaar, zo Nederlands. Langzamerhand veroudert het taalgebruik, maar het is nog heel goed te doen. Ik zeg “mama” waar “moeder” staat en “bijna” waar “haast” staat, maar geniet van woorden als kruidenier, melkboer en alstublieft (ja, dat zeggen mijn kinderen niet meer). Of over paasbrood van brood met suiker en krenten en sukade en andere . Het is af en toe voorlezen en geschiedenisles ineen. We bespreken dan ook dat er een tijd was dat kinderen niet fietsten (Jip fietst) of dat kinderen heel veel buiten speelden met springtouw, step en bal. Die goeie ouwe tijd….
Jip en Janneke – Annie M.G. Schmidt en Fiep Westendorp
